Sydney

- Hej doktorku, jesteś zdecydowanie zbyt szorstki dla swoich pacjentów, wiesz? - Logan delikatnie usiadł na pryczy. Spojrzał na postrzelone ramię - odpowiem na twoje, ale potem to ja zadaję pytania. Okej?

Westchnął, przecierając oczy.
-Byle nie za prywatne i nie za długo. Mam jeszcze kilku pacjentów dzisiaj.- Wziął taboret, po czym usiadł koło łóżka. - No to słucham.

- Łaaa koleś, jesteś sztywny jak kłoda. Założę się, że nie masz dziewczyny? - uśmiechnął się - mam dwadzieścia trzy lata. Przyjechałem tutaj niedawno z Perth - zmarszczył brwi - zdecydowanie nie masz dziewczyny, co?

Zanotował informacje.
-Nie mam, a moja powaga częściowo wynika ze zmęczenia- spojrzał na Logana znad notatnika.- Jak się czujesz, coś cię boli?

- Boli mnie fakt, że śmierdzi tu pleśnią. Ręka da radę, nie takie rzeczy przeżyłem - zagryzł wargę - gdzie ci łowcy mają obóz? Skąd wiedzieli, gdzie są zombie?

Popatrzył na chłopaka zdziwiony, ale nie dał tego po sobie poznać.
-Przy takim wietrze jak dzisiaj, łatwo się zorientować, gdzie są zombie, czuć to w powietrzu. Poza tym za miastem zawsze jest ich więcej. Współrzędne obozu to rzecz poufna. - Spojrzał w swoje notatki, myśląc nad czymś.- Masz na coś alergię?

- Na ludzi bez krzty poczucia humoru. Przepraszam, ale w Perth nie interesowałem się zbytnio łowcami, pomagałem trochę w sklepie z bronią. Słyszałem, że w Podziemiu rządzi mafia. Łowcy też mają nadrzędnych przełożonych?

-Musisz mój humor przecierpieć jeszcze przez jakiś czas- spojrzał na zegar na ścianie.- Muszę iść, opowiem ci o łowcach za godzinę. Wtedy też zabiorę kroplówkę. Odpocznij na razie, jakbyś czegoś potrzebował to powiedź pielęgniarce.- Wstał z taboretu i odstawił go na bok.

Westchnął.
- Nie ma to jak sydnejowska służba zdrowia - owinął się kocem. Zamknął oczy. Izaya Williams z Perth. Matko, muszę się czegoś dowiedzieć. Nie narzekam na brak informacji, ale za cholerę nie mam co robić. Iść czy zostać?

Thomas wyszedł z sali, zostawiając kartę Logana w czymś na kształt dyżurki. Kilka minut później po sali przeszła pielęgniarka stawiając na stoliczkach przy łóżkach szklankę wody, jabłko oraz spodeczek z tabletkami. W przydziale mężczyzny były dwie.

Spojrzał z obrzydzeniem na tabletki. Już dosyć się nabrał prochów za młodu. Odłączył kroplówkę i powoli wstał.

Pielęgniarka spojrzała na niego.
-Proszę nie odłączać kroplówki i nie wstawać. - Zaczęła iść w jego kierunku. - Doktor kazał odpoczywać.

- Doktorka nie ma, mnie też nie ma - powiedział.Był dwa razy większy od pielęgniarki,więc spojrzał na nią z góry i skierował się w stronę wyjścia.

Pielęgniarka przyśpieszyła kroku.
-Zaraz po niego pójdę. Proszę wrócić na miejsce. Wychodzenie w takim stanie jest niebezpieczne!

Podrapał się po głowie. Z groźnym wyrazem twarzy spojrzał na pielęgniarkę.
- Ja też potrafię być niebezpieczny. Proszę się nie martwić, moi koledzy się mną zaopiekują - albo dadzą mi po mordzie b sami nic w życiu nie osiągnęli. Uważając na zabandażowaną rękę wyszedł z sali i skierował się do wyjścia szpitala.

Pielęgniarka pobiegła szukać lekarza. Na opustoszałym korytarzu było tylko kilku pacjentów czekających na swoją kolej. Nie zwrócili oni większej uwagi na Logana.
Na dworze dalej wiało.

Wyszedł na zewnątrz budynku. Lekko się przeciągnął.
- Uwielbiam ten ból z ramienia o poranku - mruknął, ponieważ ramię od nowa zaczęło pulsować bólem. Logan, opierając się o ścianę, przeszedł parę metrów. Usiadł w bocznej uliczce. Ciężko oddychał. Jego głowa opadła na pierś, znowu stracił przytomność. Bandaż nasiąkł krwią.

Thomas wyszedł ze szpitala, narzucając na siebie bluzę. Rozejrzał się i ruszył w poszukiwaniu Logana. Znalazł go po około kwadransie. Postanowił zaryzykować i zabrać go do siebie. Jego zmiana już się skończyła. Podniósł mężczyznę, uważając na ramię. Zaniósł go do domu, przecznice dalej.
Wchodząc do domu, Li zauważył, że brat wyszedł gdzieś, jak zwykle. Położył Swayze na kanapie i zaczął cucić.

Lekko się poruszył. Otworzył oczy. Szybko je zmrużył, bo Thomas był za blisko.
- Doktorku, czyżbyś gustował w mężczyznach?

Udał, że nie usłyszał pytanie. Podniósł się z ziemi.
-Miło że się obudziłeś- odparł, poprawiając włosy.- Pielęgniarka nie ostrzegała, że wstawanie w takim stanie jest niebezpieczne?
Spojrzał na bandaż, cały przesiąknięty. Poszedł do swojego pokoju po opatrunek na zmianę.

- Mało obchodzą mnie nieatrakcyjne kobiety -wzruszył ramionami. Spojrzał za Thomasem - to jak, doktorku? Umówiliśmy się, że odpowiadamy na pytania.

Wrócił do pokoju z potrzebnym rzeczami.
-Pokaż ramię, zmienię opatrunek i odpowiem. Nie lubię rozmawiać podczas pracy, a z bandaża zaraz zacznie kapać krew. Musiałeś rozerwać zszycie.

- Nudny jesteś - westchnął. Usiadł na kanapie i wyciągnął ramię. Intensywnie wpatrywał się w swoją ranę i rozerwane nitki. Będzie musiał to kiedyś na kimś wypróbować.

Usiadł na podłodze. Zdjął przemoczony bandaż. Oczyścił ranę, po czym zaczął ją na nowo zszywać. Po skończonej robocie, założył nowy opatrunek. Wyrzucił zbędne rzeczy, a resztę odniósł. Usiadł na fotelu obok kanapy.
-Słucham, co chcesz wiedzieć?

- Nie tak ostro. Masz złe podejście do pacjentów, wiesz? - rozejrzał się po pokoiku.
- Mieszkasz sam? A, i tamto pytanie o o dowódców łowców. Jak to działa?