Lizbona, Portugalia

Zajrzała do Ines, czy wszystko ok. Potem wróciła do siebie. Wyjrzała przez okno, znudzona.

Na rogu ulicy stała grupka młodych chłopaków, może koło siedemnastki. Nagle zaczęli się bić. Nie wyglądało to jak przyjacielska sprzeczka. Jeden z nich wyciągnął łóż.

Wytrzeszczyła oczy. Może i byli więksi od niej, ale dałaby sobie z nimi radę. Ale Ines... Co robić, co robić!

Jeden z chłopców dostał nożem w brzuch. Upadł na kolana trzymając się za ranę. Reszta nie przerwała bójki.

-Ines! Zaraz wracam! Gdzie są klucze!-zdenerwowała się. Pobiegła do Ines.
-Kochanie, zaraz wracam- złapała pobliskie klucze. Jak dobrze że ma w bucie nóż. I za paskiem. I w gorsecie. I... Nieważne. Zamknęła drzwi i wybiegła na plac. Jeden z chłopaków oberwał porządnym prawym sierpowym w policzek. Osłaniała rannego. Wyjęła jeden z noży i przyjęła postawę obronną.

Chłopcy najpierw zdezorientowani zaraz poczęli atakować dziewczynę. Ale jeden stanął obok niej. Nastolatek z nożem rzucił się z zamachem na Natashę.

Osłoniła się nieostrożnie ręką. Nóż przejechał po jej ramieniu, mocno rozcinając skórę. Krzyknęła. Upuściła nóż. Jednego z chłopaków kopnęła w brzuch. Drugiemu łokciem zbiła żebra a trzeci, nieszczęśnik, oberwał mocnym kopem w krocze.

Chłopak stojący koło Natashy trochę obił przeciwników. Tamci, zarządzili odwrót taktyczny wygrażając się przy tym. Chłopak przykucnął przy rannym.
-Trzymaj się stary, zaraz coś wymyślę- rzucił po portugalsku.

Syknęła, łapiąc się za ramię. Ukucnęła przy rannym.
-Jak bardzo boli?- spytała po portugalsku. Oczywiście łamanym portugalskim.

Ranny poruszył w powietrzu rękami, gestykulując coś dłońmi.
-Mówi, że do przeżycia- odparł tym razem po angielski.- Jest niemy. Dzięki za pomoc.

-Nie ma sprawy- jęknęła. Pobiegła z powrotem do mieszkania. Usiadła pod ścianą.
-Ines, macie jakieś bandaże?

Dziewczynka wychyliła się z swojego pokoju.
-Papa mówił, że są w łazience. W szafce nad umywalką- odpowiedziała po portugalsku.- Co się stało?
____
pa

-Nic mała, nic- jęknęła. Weszła do łazienki. Przemyła ranę wodą. Znalazła spirytus. Polała ranę, sycząc z bólu.

Ines poszła do kuchni. Wyciągnęła w lodówki kompres z lodem. Nieśmiało zapukała do łazienki, po czym weszła do pomieszczenia. Położyła kompres na umywalce.
-Pomoże- powiedziała cicho, lekko się uśmiechając.

-Dziękuję- mruknęła. Przyłożyła lód.
-Kiedy wróci Antero?

-Koło obiadu- odparła zerkając na ranę.- Tak powiedział, zawsze wraca tak jak obiecuje. Bardzo boli?

-Nie, jakoś jest do wytrzymania- uśmiechnęła się. Po chwili ból lekko zelżał. Mimo to nadal bolało. Morfina... hm. Poszukała igły i nici. Poszła do siebie.
-Ines, możesz przez momencik sama sobie porysować?

Dziewczynka poszła do siebie. Wyciągnęła nową kartkę i zaczęła rysować łowców snów. Chciała, żeby Antero już wrócił.

*później*
Antero wszedł do domu. Odwiesił płaszcz na wieszaku i ściągnął plecak. Za dużo wrażeń jak na jeden dzień. Nie lubił schodzić tak głęboko w Podziemie, ale musiał. Ruszył do swojego pokoju. Odłożył plecak, chciał nim rzucić, ale w porę się powstrzymał, ma tam szkło. Poszedł do kuchni przygotować obiad.

Siedziała w swoim pokoju. Od godziny próbowała zebrać się do zaszycia rany. Po dwukrotnym wstrzyknięciu narkotyku ból lekko zelżał, ale nie podobało jej się zbytnio zszywanie skóry. W końcu nawlekła igłę. Napięła zranione ramię, sycząc z bólu. Delikatnie zaczęła zszywać.

Wstawił jedzenie. Postanowił spytać się Natashy czy będzie jeść czy może już jadła. Zapukał krótko do drzwi pokoju dziewczyny i nie czając na odpowiedź, wszedł.
-Robię obiad, będziesz jeść?- spojrzał na Natashę.- W ten sposób zrobisz sobie większą krzywdę niż już jest.

-Nie zrobię-wymamrotała- jak jesteś taki mądry to sam mi to zaszyj- warknęła. Zła przestała szyć i położyła się na łóżko.
-Czemu akurat prawa ręka.

Usiadł na łóżku.
-Mogę zaszyć- spojrzał na ranę.- Bo prawą wystawiłaś, tak sądzę. Skąd w ogóle to masz?

-Jakaś bijatyka była na ulicy. Przynajmniej nie dostałam w brzuch- mruknęła. Usiadła obok Antero. Odczuwała ból, ale znikomy.

-Ta plama krwi na ulicy to mam nadzieję nie twoja.- Wziął igłę i delikatnie zaczął zszywać ranę.- Tutaj bijatyki są częste. Nie musisz się wtrącać. Możesz tylko mocniej oberwać. Nie walczą jakoś super, ale zawsze ktoś ma broń.

-Bywa. Rana nie boli- powiedziała. Spojrzała na Antero.
-I co słychać w Podziemiu? Chyba zrobię sobie niedługo tam wycieczkę.