Lizbona, Portugalia

Mężczyzna powoli otwiera oczy. Szybko je zamyka czując przerażający ból głowy. Dotyka opatrunku na postrzelonym ramieniu. Miał szczęście, że snajper spudłował. Antero powoli siada ciągle z zamkniętymi oczami. Przeszywający ból nie pozwala mu wstać. Znowu się kładzie.

Otworzyła lekko oczy.
-Antero...-mruknęła. Usiadła. Poprawiła mu poduszkę-musisz wypoczywać.

-Cicho...- syknął zasłaniając oczy zdrową ręką. Ponownie usiadł sięgając po butelkę wody stojącą koło łóżka.
-Gdzie Carme?- pyta nie otwierając oczu.- Powiedź jej, żeby przyniosła mi leki.

Spojrzała na Antero. Chciała się nim zająć, pomóc mu... On ją ignorował. Spojrzała na niego smutno, potem opuściła pokój. Zapukała do łazienki.
-Antero prosi, byś przyniosła mu leki-powiedziała. Potem poszła na balkon. Oparła się o barierkę i ze łzami w oczach spojrzała na miasto.

Carme wyszła z łazienki z ręcznikiem na głowie. Wzięła leki i usiadła obok Antero na łóżku. Podała mu leki. Mężczyzna przeliczył tabletki następnie połykając je. Kobieta wzięła z półki chustę, zawiązała mu ją na oczach.
-Teraz możesz wstać, zaraz zaczną działać- wyszła z pokoju wracając do łazienki. Antero wstał i przeszedł do kuchni.

Pochyliła się do przodu. Łzy skapywały poza barierkę. Ze łzami na policzkach zaczęła w miarę śpiewać cichą rosyjską piosenkę.

Wyciągnął z lodówki karton soku. Nalał sobie trochę do szklanki. Sok schował, a zawartość szkła wypił. Przechodząc do salonu usłyszał śpiew dziewczyny. Oparł się o framugę drzwi od balkonu.
-Czemu płaczesz?

-Nieważne-warknęła, chociaż głos się jej załamał. Szybko wytarła oczy nadgarstkami. Spojrzała na Antero-jak się czujesz?

-Dobrze, czemu się denerwujesz?- przejechał dłonią po chuście na oczach. Ponieważ promienie wschodzącego słońca za bardzo go oślepiały wszedł do mieszkania i oparł się o ścianę.

-Bo jestem wkurzona-powiedziała, idąc za nim-czemu masz chustkę na oczach?-spytała. Delikatnie przejechała dłonią po jego policzku. Westchnęła.

-Nie krzycz- powiedział cicho.- Mam migrenę, jest dla mnie za jasno więc dopóki leki nie zaczną do końca działać zasłaniam oczy.- podszedł do kanapy siadając na niej. Przeczesał włosy ręką. Głowa ciągle go bolała.

Westchnęła. Po jej policzkach pociekły świeże łzy.
-Potrzebujesz czegoś?-spytała z nutą smutku.

-Nie, dzięki. Trochę ciszy mi wystarczy- rzucił. Słyszał, że dziewczyna jest smutna, ale nie miał siły wchodzić w dyskusję. Czekał, aż ból minie. Carme wyszła z łazienki, usiadła w salonie na fotelu biorąc z półki książkę.
____
kończę, pa

Przetarła oczy.
-Trzymaj się-powiedziała. Poszła do siebie. Przebrała się w codzienny strój, przez ramię przerzuciła karabin, w dłoni trzymała pistolet. Musiała odreagować. Zaczęła przy drzwiach wiązać glany.

Antero spojrzał na dziewczynę.
-Nie wychodź o tej godzinie.-powiedział. Carme przyjrzała się dziewczynie.
-Niech idzie. Ty potrzebujesz ciszy.

Spojrzała na Carme.
-Wzięłabym cię ze sobą, ale nie ręczę za siebie gdybyś nie wróciła-burknęła. Zawiązała buty do końca. Zakryła karabin płaszczem jak u czarnoksiężnika, pistolet ukryła w rękawie. Wyszła z mieszkania.
Weszła do karczmy przy porcie. Od razu udała się na górę, do jednego z pokoi. O tej godzinie w samej karczmie siedziało mało ludzi, ale on tu będzie. Weszła do pokoju numer 35.

Drzwi zamknęły się, a z cienia wyszedł dwudziestoletni mężczyzna. Był bardzo wysoki, blond włosy miał zgarnięte do tyłu w małego koczka. Zlustrował Natashę błękitnymi jak lodowiec oczami. Podszedł do niej, ściągnął z niej płaszcz.
-Wyrosłaś-stwierdził Isaac.

Uśmiechnęła się. Odłożyła karabin, pistolet schowała do kieszeni.
-Ciebie też miło widzieć, Isaac-powiedziała. Wtuliła się w jego ciepłą pierś.-w końcu nie ściąłeś włosów. Ładnie ci w koczku.

Przejechał dłonią po czerwonych włosach dziewczyny.
-Ile to czasu minęło?- usiadł na kanapie i gestem zaproponował Natashy to samo.

Podeszła i usiadła obok.
-Przeszło trzy lata. Masz jeszcze ten słynny miecz, którym pogramiasz zombie?-uśmiechnęła się.

-Oczywiście, że mam- uśmiechnął się dumnie.- Ale co Cię do mnie sprowadza? Aż tak bardzo się za mną stęskniłaś?

-Stęskniłam się za wspólnymi łowami, chcę się rozerwać. I tak, za tobą też-wspięła się na palce. Delikatnie cmoknęła go w usta, po czym opadła na kanapę.

Lekko potargał dziewczynę po włosach.
-Dobrze się składa, bo jutro wieczorem mam niezłe zlecenie i przydałaby się pomoc. Razem z innymi robimy naskok na miejsce gdzie ostatnio przesiadują zombie. Choć przesiadują to złe słowo. Ale zostawmy na razie pracę. Chcesz coś do picia?

-Nie, dzięki. Chodźmy do lasu się rozerwać? Chyba że wolisz rozrywki w pokoju.

Zamyślił się na chwilę.
-W sumie możemy iść do lasu. Ostatnio mam mało czasu na chwilę spokoju- wstał z kanapy. Przeszedł do korytarza.